 |
| Bijschrift toevoegen |
Er zit een lief berichtje in mijn inbox. ‘Thanks Yve, je was confronterend maar ik heb je advies opgevolgd. Heb nu wel besluiten kunnen nemen; ik begin helemaal opnieuw!!!’
Ik noem haar Roos, ze was een van mijn vaste klanten. We hadden mooie maar zeer zeker ook confronterende gesprekken. Roos is 55 lentes jong en heeft geen werk. Ze is een alleenstaande met voldoende inkomen, dus eigenlijk heeft ze niet al te veel zorgen. Ze is hooggevoelig en daar verschuilde zij zich graag achter. Verder had ze veel te veel vrije tijd om te piekeren, in te vullen en een sprookjesbubbel te creëren. Dat is niet erg, zolang je jezelf er maar van bewust bent en zelfstandig je eigen beslissingen kunt blijven nemen.
Er waren momenten dat ze het niet meer zag zitten; ‘Ik krijg veel te veel prikkels binnen en daarom doe ik dit of dat niet.’ Roos zat veel binnen en had liefde opgevat voor een man die nog lang niet klaar was voor het opstarten van een nieuwe relatie. ‘Ik moet gewoon geduld hebben Yve, dan komt hij wel over de brug.’ Roos wachtte, en wachtte, gaf hem tijd, gaf hem ruimte, in de tussentijd bouwend aan haar droom. Hij kwam niet en hij gaat niet komen, dat heeft ze nu inmiddels anderhalf jaar verder wel in de gaten , en dat doet zeer. Het triggert haar op een stukje afwijzing wat ze in haar jeugd heeft ervaren en ze gaat weer een proces in… Ik stelde haar een vraag: ‘Joh Roos, niet voor het een of ander hoor, maar dit is je zoveelste proces al. Je hebt een veel te hoog verwachtingspatroon, en iedere keer haal je dat verleden weer terug. Wordt het geen tijd dat jij je gaat richten op wat je wel hebt en wat er wel is, in plaats van de aandacht die je geeft aan wat je niet hebt (gehad)? Zou het niet fijn zijn als je gewoon eens gaat leven en als je vrede sluit met jezelf en je verleden? Als je dan daarna weer mensen je netwerk binnenhaalt en gaat genieten van al het moois wat er is in plaats van al dat eenzame gepieker wat je toch niets brengt? Het was stil aan de andere kant en ze zei verdrietig met een klein stemmetje; ‘Ja maar, iedereen laat me zitten…’
Goed, dit gaan we even uitpluizen, want wie heeft je precies laten zitten? Er kwam een warrig verhaal over een vader die niet de vader was waarop zij had gehoopt, een moeder die ook maar gewoon een moeder was en zo af en toe een uitglijder maakte. Een ex die dominant was en die haar leerde grenzen te stellen aan haar eigen veel te zorgzame gedrag.
‘Acceptatie schat, dat is jouw sleutelwoord. Zolang je niet leert accepteren dat het verleden, het verleden is, zolang zal jij je rot blijven voelen. Zo simpel is het gewoon… Ik heb een tip voor je; ga naar een goede regressietherapeut bij jou in de buurt, sluit vrede met het verleden en dan kan je daarna weer verder met het leven van VANDAAG in plaats van VROEGER…’ Ga vervolgens op zoek naar een vrijwilligersbaan zodat je een dagritme krijgt en zo breidt je automatisch ook je netwerk weer uit.’
We stelden een plan van aanpak op en daarmee ging ze aan de slag. Zelfstandig, en voor een groot gedeelte zelfredzaam op zoek naar nieuw zelfbewustzijn…
Ik ontving wel e-mails maar verder hoorde een paar weken niets van haar, tot ik afgelopen week het bovenstaande berichtje in mijn postvak kreeg. Het stemde me dankbaar, precies dit is de reden waarvoor ik dit werk doe. Voor mensen die de moed hebben hun leven om te gooien en op een aardse, nuchtere manier met zichzelf aan de slag gaan. Je leven kan veranderen maar je moet het wel willen (en durven) zien. Veranderen betekent een onzekere uitkomst, want je weet niet welke kant het opgaat. Veranderen betekent ook dat je de controle vrij laat, controle die je denkt over je leven (en/of anderen) te hebben. Het kan ook betekenen dat mensen het niet meer begrijpen als jij ineens van rol verandert, maar als ze echt van je houden wordt dat begrepen. Stapje voor stapje ging ze middenin het leven staan, in het begin wat wankel maar nu best stevig. Wow, en dat voor een hsp-er, geloof me, dat valt niet mee… Het is absoluut niet aan mij om trots te zijn op Roos, want ze doet al dit werk zelf. Ik volg het vanaf de zijlijn en heel stiekempjes geniet ik van Roos 2.0.
Inmiddels doe ik dit werk al ruim 10 jaar, heb alles wel een paar keer voorbij zien komen en ik word daar alleen nog maar nuchterder van. Wil je veranderen? Oh, je weet niet hoe? Begin dan maar ergens in het midden en ga niet zitten miepen dat dingen tegen zitten maar gebruik je waanzinnig groot doorzettingsvermogen om te bereiken wat je wilt bereiken. Juist omdat je hsp bent, kan je zoveel meer dan je zelf denkt…
Het leven is niet maakbaar, maar het leven is wel leuk te maken…
Soms krijg ik met mensen te maken die me dingen vertellen waar ik persoonlijk helemaal niets mee kan. Welke vraag er ook is, ze hebben niet in de gaten hebben dat altijd en alleen maar over hun gaat. Er is een geweldig groot hsp talent aanwezig, maar alles is moeilijk en zwaar en er is altijd wel een reden om bepaalde dingen niet te hoeven doen of je achter te verschuilen.
Let op onderstaand voorbeeld…Uhm? Een proces? Afgelopen week ontdekte ik een prachtige zin; ‘Hallo allemaal, ik neem even afstand van alles en iedereen want ik zit middenin een transitie’… Uhm??? Ik hoor het regelmatig; ik zit in een proces, een transformatie en nu wordt daar dus ook al het woord transitie aan toegevoegd… Ik krijg daar Star Trek beelden bij ‘Beem me up mr Scotty’, en denk soms wel eens mezelf; goh, hoeveel heb je er nog nodig voor je begrijpt dat het leven over LEVEN gaat?
Fijne dag allemaal,
Liefs Yve
