‘Oh, ik ben toch zo onzeker…’,
Onzeker over werk; wel blijven, niet blijven, wel solliciteren, niet solliciteren, wel voor jezelf opkomen tegen de vervelende leidinggevende, of je mond maar houden, want stel dat… Onzeker over de liefde, want vindt hij mij wel leuk genoeg? Houdt hij net zoveel van mij als ik van hem? Kiest hij ooit nog een keer voor me? Vertrekt hij bij zijn ex of niet? Onzeker over de familie, want waarom voel ik me zo anders? Waarom doen mijn broers/zussen niet zoveel als ik doe en waarom word ik niet gewaardeerd? Waarom word ik niet begrepen, terwijl ik toch zo mijn best doe, is er dan echt niemand die het ziet?
Of ben je onzeker in het algemeen; voor andere mensen, situaties waar jij je niet veilig bij voelt, enzovoorts.
Je bent onzeker omdat je op een bepaald punt in je leven geen controle over de situatie hebt.
Daar gaat dit hele verhaal namelijk om. Je hebt geen controle over de situatie en daarom ben je onzeker. Even met je billen bloot en eerlijk zijn hè? Ja toch?
Het is ongelofelijk moeilijk om geen controle te hebben, geloof me, been there & done that, minimaal zo ongeveer tot mijn veertigste. Tot ik op een bepaald punt in mijn leven in een situatie terechtkwam, waar er gewoon geen enkele vorm van controle was. Het was zoals het was, en daar had ik maar mee te dealen. Eerlijk? Dit verhaal kon een paar kanten op: ik kon ervoor kiezen mezelf slachtoffer te voelen, of ik kon voor mezelf doelen gaan stellen en mezelf een kans geven een nieuw leven op te bouwen. Je begrijpt vast wel dat ik – nadat ik mezelf een dag heel erg zielig heb gevonden – voor het laatste ben gegaan. Het was hard, het was pijnlijk en het was zwaar. Het was ook ontzettend inzichtgevend, inspirerend en motiverend om niet meer afhankelijk te zijn van anderen, mijn eigen leven op te pakken en te zien waar deze reis me zou gaan brengen.
Nu, zo’n 14 jaar verder kan ik terugkijken op een bijzondere leerzame tijd. Natuurlijk ging ik soms hard op mijn plaat, en als je me zou kennen, zou je weten dat ik dan nog flink door het gravel heen en weer geschuurd werd ook. Je weet wel; zodat je de wondjes zo lekker goed kan voelen. Maar, voorlopig ben ik van een heel erg onzeker en klein Zeeuws meisje, iemand geworden die stevig met haar voeten in de klei (in Nederland) of op de rotsgrond staat (op Curaçao). Waarom? Omdat ik zelf mijn eigen leven in handen heb genomen en dat voelt enorm goed. Met daarbij wel de aantekening dat ik er nog lang niet ben, want alles in het leven is een les en ik leer nog steeds dagelijks bij.
Het is een feit; we leven met z’n allen in een maatschappij waarvan het een gegeven is, dat zo’n beetje alles maakbaar lijkt.
Met name bij mensen onder de veertig tref ik nogal eens een; ik-wil-het-dus-ik-moet-het-hebbuh-instelling. Het maakt vaak nog niet eens uit over welk onderwerp het gaat. Oh, oh, wat zijn we met z’n allen teleurgesteld als we erachter komen dat het leven niet op deze manier in elkaar steekt. We komen nu eenmaal met andere situaties (stel, je wordt plotseling ziek) dan we hadden gewenst of met mensen (stel, die persoon vind je niet zo leuk als jij hem) in aanraking. Enne, tja, die andere mensen hebben nu eenmaal ook recht op een eigen mening of het invullen van hun leven, niet waar? Als je geluk hebt gaat dit samen, aan de andere kant is het ook een feit dat het niet altijd werkt op de manier zoals jij het graag zou hebben gezien. Tot op een bepaalde hoogte kun je echt een leuk leven voor jezelf ‘regelen’, maar hoe ga je ermee om als jij bijvoorbeeld niet die ene partner krijgt die je zo graag in je leven wilt (hebben)?
Blijf je er smachtend mee rondlopen? Blijf je teleurgesteld en verdrietig? Blijf je hopen dat het ooit nog wel een keer goedkomt als hij het gaat inzien dat jij de enige echte ware voor hem bent? Of ben je dapper, slik je een paar keer en accepteer je je verlies en het feit dat je tijdelijk door de zure appel heen moet bijten? Ik ga het niet mooier voor je maken dan het is; je hebt dan echt een paar rotdagen of rotweken, maar geloof me, het slijt. Durf jij het aan om je wonden te likken en je leven weer op te pakken? Op naar de volgende ronde, puur en alleen omdat je beseft dat je het niet altijd kunt krijgen hoe je het graag zou willen.
Onzekerheid, alsjeblieft, breek me de bek niet open, Het is dat het woord al bestond voor ik geboren werd, maar ik kan er als ervaringsdeskundige vast een Masterclass in geven. Hoeveel tinten onzekerheid wil je horen, ik ken er veel meer dan vijftig. Geloof me maar, alle ‘ja-maars’ die jij nu verzint, heb ik allang voorbij zien komen, want als er iemand ooit onzeker was, dan was ik het wel. Daar is niets meer van te merken hè? Ik weet het, en toch ben ik soms ook nog wel eens onzeker. Denk je nu echt dat ik niet met bibberende knieën, het angstzweet op mijn rug en een droge keel voor meer dan 25 mensen sta, als me gevraagd wordt een lezing te geven? Natuurlijk komen er dan in een razendsnel tempo eerst alle uitvluchten die ik maar kan verzinnen voorbij wanneer het me gevraagd wordt. Maar… ik glimlach bij de aanvraag en zeg: “Prima, wanneer schikt het jullie?” Waarom? Omdat ik er niet in geloof mezelf te blijven beperken door mijn eigen sabotterende gedachten. Ik weet dat ik het kan, en ik weet ook dat – al sta ik daar met bibberende knieën en ben ik misschien even super zenuwachtig – , het GOED is die beperkende blokken te verschuiven naar een plek waar ik me straks goed en veilig bij voel.
Je hebt altijd een keuze en jij bepaalt of jij je door je eigen onzekere gedachten laat beperken of laat stimuleren.
Jij bepaalt of je of je jarenlang in de wachtkamer van je eigen leven terechtkomt door die op ene partner te wachten. Besef je wel dat je allang die andere leuke partner – je weet wel, die ene die wel beschikbaar voor je is -, tegen had kunnen komen als jij niet al die tijd op jouw ‘ware’ had gewacht. Jij bepaalt of je het gesprek wel of niet aan gaat met je leidinggevende. En jij bepaalt ook of jij die ene vervelende ziekmakende baan verwisselt voor die andere leuke baan waar je wel heel erg blij van wordt. Besef je eigenlijk wel dat je inmiddels al meer dan een jaar lang alleen maar negatieve tijd en energie in diezelfde leidinggevende stopt, of in het feit dat jij je laat tegenhouden door iets wat jij nu ‘zekerheid’ noemt? Besef je eigenlijk wel dat jij jouw bijzondere kostbare tijd verspilt, tijd waarin je leuke dingen had kunnen doen met je kinderen of je vrienden?
Beperkingen, beperkingen, en hoeveel extra beperkingen leg jij jezelf nog op?
Als je nu ALLES waar jij onzeker over bent eens opschrijft, zodat je het zwart/wit op papier ziet. Al je wensen gewoon eens lekker op papier zet, ze even door de war gooit en er op een andere manier mee omgaat. Je onzekerheid te zien als teken van KRACHT en een uitdaging in plaats van een beperking? Hoe succesvol zou jouw leven dan kunnen zijn? Stel je eens voor wat er met jouw leven zou gebeuren als jij de verantwoordelijkheid en controle voor JEZELF eens op zou nemen, in plaats van maar te wachten tot jouw situatie of andere mensen veranderen?
Wow, wat een mooi leven zou dat dan zijn!
Fijne dag,
Liefs Yve
