Ik krijg een persoonlijk berichtje. “Hoi Yve, heb jij al eens geschreven over eenzaamheid?” En zo ja, waar kan ik dat vinden?”
Ken je het gevoel van God en iedereen verlaten te zijn? Dat het lijkt alsof niemand je begrijpt of dat je het gevoel hebt dat jij anderen niet snapt? Dat je – zelfs al sta je tussen andere mensen- , je jezelf alleen en verloren voelt? Het heeft niets met mensen om je heen te maken, als je denkt dat het te maken heeft met wel/geen relatie sla je de plank behoorlijk mis. Het is uitsluitend een gevoel wat in jou zit. Lijkt het alsof er tussen jou en de rest van de wereld een scherm staat, of misschien heb je het gevoel dat je alles vanuit een andere positie als je lichaam ervaart zoals op een wolkje of zo? Nee, je bent niet gek, je bent ook niet gestoord of depressief (al kan je wel het gevoel hebben dat je wat zwaarmoedig bent), je bent zelfs niet eens een buitenbeentje, want duizenden mensen ervaren dit gevoel ook…
Je bent gevoeliger dan gemiddeld, dat wel…Als puber had ik het er maar moeilijk mee, ik begreep de mensen niet en de mensen snapten mij niet. Dat was duidelijk, dan ben je een buitenbeentje. Mijn vriendin haar moeder schudde zo af en toe haar hoofd eens, kreeg dan een lach op haar gezicht en dan zei ze: ‘Jie bin maor een aorigje…’ (Zeeuws voor: ‘Je bent een aparte/vreemde/rare’). Eerlijk? Dat was ik ook wel… Ik kan me ook herinneren dat mijn wiskundeleraar (die een hartgrondige hekel aan me had vanwege het gegeven dat mijn vader voetbaltrainer was. ‘Zijn’ spelers schopten steeds ballen in de tuin van de wiskundeleraar. Dat was uiteraard mijn schuld…) tijdens het opnoemen van de absentielijst zei: “Wurth, hm (ik zat standaard achterin de klas om niet op te vallen) daar hoeven we vandaag niks van te verwachten… Lichamelijk aanwezig…” Tja… ik zat dan zo’n beetje op mijn wolk te voelen en te ervaren. Mijn lichaam draaide op automatische piloot en deed wat het moest doen maar mijn ‘geest’ was maar voor de helft aanwezig of zo. Ik wilde één zijn met anderen maar ik kon er niet bij want ik voelde me afgesneden van de rest want er was altijd een enorm gevoel van heimwee en naar huis willen. Als je me toen zou hebben gevraagd waar het vandaan kwam, had ik het je niet kunnen vertellen…Door de jaren heen heb ik deze jas van eenzaamheid zo af en aan gehad. Er waren momenten dat ik me kon verbinden, momenten dat ik het absoluut niet kon omdat het me overspoelde. Ik wende eraan en gaf het op om ertegen te knokken want ik had gemerkt dat dit toch niet werkte. Ik bereikte mijn keerpunt op het moment dat ik op het strand was. De kinderen waren bij hun vader. Het was een stralende dag (dus zonde om binnen te blijven zitten), er was een strakke helderblauwe lucht met als bonus een gratis concert van Blof op een ponton voor het strand van Vlissingen. Er is geen enkele vorm van overdrijven bij als ik zeg dat er duizenden mensen om me heen waren. Het water was heerlijk en ik stond tot mijn knieën in de zee. Kindertjes om me heen, heel veel prikkels, heel veel geluid (hallo, we hebben het over een band) en het was stil in mij, stil om me heen. Dat kwam binnen, heel erg binnen. Ik kan me niet heugen dat ik me ooit zo alleen en eenzaam heb gevoeld te midden van zoveel mensen… Ik ben iemand van de praktijk, boekenwijsheid is leuk maar ik kan er niks mee. Tot op de bodem van de put gaan en dan weer naar boven klauteren, dat is wie ik ben… Ik besloot het op te geven, te accepteren dat dit gevoel bij me hoorde en dat gaf veel rust. Als knokken niet werkt, ga dan in je angst zitten en omarm het want dan kan je verder… Ik wilde weten waar dat gevoel vandaan kwam en ik ben er middenin gaan zitten. Ik had toch niks anders te verliezen dan mezelf, dus ik liet het komen… Er ging letterlijk een wereld voor me open daar op dat moment, op dat strand met al die mensen om me heen. Ik ‘zag en voelde’ dat ik jaren last had gehad van een gemis aan ‘de bron’. Een gemis naar de plaats waar ik (of mijn ziel) vandaan komt, mijn ware thuis, noem het voor mijn part de hemel, Nirvana, weet ik veel… Op het moment dat ik contact kon maken met die bron in mezelf en daarbuiten verdween mijn jas van eenzaamheid en werd ik met al die mensen een-te-zamen en was die verbinding er wel… Die verbinding noem ik: ‘Liefde, in de overtreffende trap’…
Hm, ik hoor het je al denken: ‘Jij hebt makkelijk praten, ja maar…’. Inderdaad, het klopt, je hebt gelijk… Ik heb makkelijk praten want ik ben er voor mezelf wel uit. Zowel met praktische tips zoals goed en vaker eten, gronden, veel studies en met nieuwe inzichten. Ik leerde te voelen wat ik voel zonder het uit te pluizen, te analyseren en te rationaliseren in mijn hoofd. Gevoel is. Je gevoel is zuiver en dat is wat het is en dat is wat je te doen hebt. Op het moment dat jij in je hoofd gaat bedenken wat je zou moeten voelen ga je alweer de mist in met jezelf en al je mooie voornemens… Heb je angst? Ga het maar voelen. Voel jij je eenzaam? Ga het maar voelen, stekker uit de telefoon, geen tv en ook geen boeken. Voelen, spring er maar in en kijk wat het je oplevert, het zal zoveel meer zijn dan jij ooit had kunnen verzinnen…
Ik had deze week een mooi gesprek met een vriendin tegen wie ik zei; Ik moet je vertellen dat ik jaren (onbewust) op zoek ben geweest naar verbinding, verbinding met mijn familie, vrienden, klasgenoten, mijn geliefden… Ik heb relaties gehad, maar ik kon mijn hart niet echt open gooien, want er bleef altijd een stukje in mij, van mij, om mij… Welke relatie of contact ik ook had, er was altijd een bepaald gemis (noem het heimwee of eenzaamheid) naar de bron. Inmiddels weet ik dat mijn leven zoveel meer is dan wat mijn uiterlijk je laat zien. Ik leef in twee werelden en heb daar vrede mee gesloten. Ik praat met jou maar ook met een overledene of een gids die me wat te vertellen heeft. Het was voor mij een kat in het bakkie om me te verbinden met de ‘ongeziene wereld’ maar een echte verbinding met mensen maken, dat heb ik vaak moeilijk gevonden maar door acceptatie en overgave lukte het redelijk.
Tot ik vorig jaar in een situatie terecht kwam dat mijn hart letterlijk brak, het werd gebroken, en nog een paar keer, versplinterd, vergruisd en op een gegeven moment was er alleen nog een groot draaiend en brandend gat. Ik kreeg er een nieuw hart voor terug. Een hart waar ik naar luister, dus het word gevolgd, een hart wat niet meer doet wat anderen verwachten en dat heeft me letterlijk verbonden.
Voel jij je ook eenzaam? Misschien heb je iets aan deze tip: Ik heb mezelf gevonden door mezelf te verliezen…
Liefs Yve
