Hoog sensitieve mensen zijn bijna net gewone mensen, en daarom hebben sommigen van ons te maken met verslaving(en). Er wordt niet veel over gesproken, misschien wordt er zelfs wel over gezwegen, of het wordt niet als zodanig (h)erkend… Ik heb in de praktijk ontdekt dat juist hsp-ers verslavingsgevoeliger zijn dan de gemiddelde mens.
Verslaving, wat bedoel ik er precies mee?
Onze grote vriend Wikipedia zegt er het volgende over: Verslaving is een toestand waarin een persoon fysiek en/of mentaal van een gewoonte of stof afhankelijk is, zodanig dat hij/zij deze gewoonte of stof niet, of heel moeilijk los kan laten…
Wanneer je bovenstaande definitie vertaalt naar het leven van iemand die heel erg gevoelig is, iemand die zichzelf nog niet voldoende kent om zijn eigen valkuilen te herkennen, is deze zin waarschijnlijk al snel herkenbaar.
Fysieke verslavingen herkennen we wel; roken, alcohol, drugs, eten, gokken, enz…, en breek me a.u.b. mijn mond niet open over de hsp die deze middelen nodig (denken te) hebben om maar niet te hoeven piekeren, zichzelf te verdoven of te zeggen dit nodig te hebben om te kunnen slapen. De tegenhangers zijn de extreme gezondheidsfreaks, want ‘Als ik alles maar onder controle heb (en vooral houd)’, dan komt het wel goed…
Vervelender – en in vele gevallen minder herkenbaar – zijn de mentale/emotionele verslavingen als werkverslaving, relatieverslaving, controle drang, niet los kunnen laten e.d., en daar gaat deze blog dit keer over. Je wilt niet weten hoeveel mensen ik spreek die hun werk of opleiding niet even kunnen laten liggen waar het ligt en die bijvoorbeeld een zaterdagavond vullen met piekeren over hun werk. Uhm… Wordt je daarvoor betaald? Had jij je zaterdagavond niet op een gezelligere manier kunnen doorbrengen?
‘Tja, ik kan (hem, haar, mijn jeugd, werk of ieder ander onderwerp) nu eenmaal niet loslaten.’
Dat kan je wel maar het lukt je niet (of je wilt het niet), om het in jouw systeem toe te passen dat je geen informatie (meer) hebt en omdat je vanuit je emotie reageert. Er is even geen duidelijkheid in je leven en daarom ben je genoodzaakt om met een teleurstelling om te gaan als bijvoorbeeld het verbreken van een relatie. Plotseling is alles veranderd en heb je geen controle (meer) over wat de ander doet. De ander heeft immers besloten zelf zijn eigen pad te gaan bewandelen. Zonder jou… Jij was gewend aan een leven samen, of de man/vrienden of familie wel of niet bij je passen maakte niet uit, want zolang jij maar lief en aardig zou blijven zouden ze wel veel van je gaan houden. Maar… Ondanks al je goede zorgen is de relatie klaar, over en uit. Paniek, want je hele leven staat op zijn kop en stel je voor dat je niet weet hoe het met je ex gaat, of erger nog; met wie hij nu omgaat. Je hoofd draait overuren, je maakt jezelf helemaal gek met dwingende gedachten waar je niet vanaf lijkt te kunnen komen. Kiest hij voor jou of is er al iemand anders in zijn leven? Je maakt er jezelf helemaal gek mee maar die gedachten blijven maar komen en lijken niet te stoppen. Waarschijnlijk ga je ook minder goed eten, hierdoor raak je in een energiedip, wordt je moe en je komt in een neerwaartse spiraal van onwetendheid en somberheid terecht…
Ik zie relaties struikelen door het ‘gebruik’ van WhatsApp, twitter, Facebook, enz… Waarom? Omdat de partner continue gecontroleerd wordt, en wat een onrust (en onnodige jaloezie) veroorzaakt het, wanneer hij toevallig wel online is maar niet met jou maar met iemand anders praat… Er wordt onmiddellijk ingevuld dat hij vast wel vreemd gaat of wat dan ook…
De vrijheid van het gebruik van Social Media, je moet het allemaal maar aankunnen…
Ik zie ook relaties struikelen die helemaal niet hoeven te struikelen wanneer mensen beter met elkaar (in plaats van over elkaar) zouden communiceren. En… als ze het verleden vrij zouden laten om met hun nieuwe partner verder te gaan. Hallo, je bent inmiddels alweer 10 jaar samen met Mientje. Wat maakt dat jij je ex van 15 jaar geleden nog zoveel macht en invloed geeft over jouw leven van vandaag? Jouw relatie met Mientje is nu ook niet hoe hij hoort te zijn, want je ex staat nog steeds als een levend spook tussen jullie beiden in. Je ex is allang verder gegaan met haar eigen leven, en toch besteed je er nog steeds veel energie aan om ervoor te zorgen dat je haar invloed nog dagelijks voelt. Ze heeft je gekwetst en doet dat de dag van vandaag nog steeds, want jij bent zo angstig geworden je hart open te gooien dat ook je relatie met Mientje hierdoor wankel is geworden. Waarom geef jij je ex zoveel invloed over jou dat jij nog steeds niet durft te genieten van de liefde omdat zij je ooit pijn heeft gedaan? Wat maakt dat je 50 jaar later nog steeds terugkomt op die rotjeugd die je hebt gehad? Hadden ze je al niet voldoende gekwetst? Waarom sta je het ze dan toe nog steeds in vinger in de pap te hebben bij de beslissingen die je NU vandaag neemt in jouw leven?
Gebroken dromen, gebroken beloftes, gebroken illusies, sterker nog; de illusie voorbij…
Het is pijnlijk, natuurlijk is het pijnlijk maar gun het jezelf om dingen te gaan verwerken. Het sleutelwoord is acceptatie. Accepteer dat je de situatie niet kunt veranderen maar jouw mening erover wel. Accepteer dat iets voorbij is en concentreer je eens op jezelf in plaats van altijd en eeuwig op de ander. Heb je die rotjeugd gehad, accepteer dan a.u.b. dat jij het verdient om blij en gelukkig te zijn ondanks die jeugd. Echt, het kan!!! Accepteer dat jij discipline (ai, dat is een vies woord), zou kunnen toepassen om grenzen te stellen aan je eigen gedrag. Ook aan een ander, maar in eerste instantie aan het gedrag van jezelf. Ik hoor het al knetteren in je hoofd, want wat bedoel ik hiermee?
Jij –> gevoelig –> vult in –> dat leidt naar teleurstelling en gekwetstheid omdat je niet goed communiceert –> jouw invulling gaat een eigen leven leiden en klopt uiteindelijk niet meer met hoe je het had bedacht –> je emoties nemen je leven over en voor je het weet zit je jarenlang te wachten tot je dat ene schouderklopje waar je al zo lang op wacht zult krijgen.
Ik kan je nu al vertellen dat dit niet gaat gebeuren. Voel jij je niet erkend door je ouders, je vrienden (zijn dat trouwens wel echte vrienden dan?), je collega’s, je baas of wie dan ook? Stap uit die malende gedachtestroom, zet eens een lekkere plaat op en ga dansen, wandelen, lezen, enz… Juist als je heel erg gevoelig bent, is het belangrijk om je even terug te trekken om je wonden te likken. Maar… Stel jezelf daarbij wel een heel erg duidelijke grens; ik blijf 2 weken binnen en vanaf dat punt ga ik weer onder de mensen. Het belangrijk je niet te verliezen in je verdriet zodat je verslaafd wordt aan de pijn… Ik weet dat het zo logisch klinkt wat hier staat, maar hele volksstammen hebben er last van. Last van het verleden, last van de pijn die jarenlang wordt vastgehouden, in plaats van vrij gelaten… Enne, erkennen anderen je niet? Erken dan in godsnaam jezelf want dit gaat over JOU en nooit over de ander…
Verslaafd aan het verdriet wat je opvreet, verslaafd aan de pijn die je ooit hebt gehad, verslaafd aan de aandacht die dit met zich meebrengt, verslaafd aan een te zwakke wilskracht omdat het nu eenmaal veel gemakkelijker is om in slachtoffergedrag te vervallen dan om jezelf de discipline op te leggen hier niet voor te kiezen… Nog eentje om het af te leren; heb jij ook mensen in je Facebook vriendengroep die het nodig hebben om 5 foto’s per dag van zichzelf te plaatsen? Verslaafd aan aandacht, goedkeuren en het tellen van de likes, jawel…
Confronterend? Jazeker, waar ben jij aan verslaafd?
Om een tipje van mijn sluier van verslavingsgevoeligheid op te lichten; noten, popcorn, koffie, nicotine, 1 of 2 wijntjes, en last but not least knuffels, heel veel knuffels van mijn kleinkinderen.
Fijne dag,
Liefs Yve
