Een turbulente relatie

(Her)Ken je dit?

Je bent mens, en alleen al daarom heb je soms van tijd tot tijd een portie drama in je leven. Gewoon omdat het leven niet altijd te plannen is. Gewoon omdat niet alles in je leven in hapklare stukken aangeboden wordt. Gewoon omdat je als mens te maken krijgt met lessen. Die lessen kunnen snoeihard zijn, het kan een portie tegenslag zijn wat te overzien valt. Maar het kan ook zomaar gebeuren dat het niet te overzien is en dat je relatie stuk loopt, je in financiële problemen terecht komt omdat je ineens zonder werk zit, of dat je lichaam niet meer functioneert zoals je verwacht. Je krijgt te maken met keuzes. Die keuzes pakken soms heel erg goed uit en dan ben je blij. “Pfff, saved by the bell”. Soms gaat het fout, maar als het goed is leer je daarvan. Tot je in je volgende valkuil stapt: “Oeps, I did it again…”

Ik heb behoorlijk wat heftige gesprekken en krijg van tijd tot tijd met behoorlijk akelige problematiek te maken. We doen elkaar nogal wat aan met zijn allen. Vechtscheidingen – want hij is een narcist en de kinderen moeten tegen hem beschermd worden – helaas lukt dat vaak niet. De rechter wil maar niet inzien dat de man niet oké is. Met als resultaat; jarenlange rechtszaken. Mishandeling? Echt, het gebeurt nog steeds ondanks alle reclames. Ondanks het feit dat we weten dat je niet in zo’n relatie moet blijven hangen, ondanks alle angsten. Je weet dat dit niet goed is, maar je weet ook dat je juist vanwege diezelfde angsten niet durft te vertrekken. Enne.. even voor de goede orde; dit overkomt mensen uit alle lagen van onze bevolking.

“Tjongejonge, deze mensen zijn ooit verliefd op elkaar geweest, ze waren toen fris en fruitig met zijn tweetjes. Ze geloofden in elkaar èn in hun relatie. Gingen samen op hun levenspad om een nestje te bouwen à la huisje, boompje, beestje. Ze hielden van elkaar, of beter gezegd; van het beeld wat ze van elkaar hadden. Het bleek helaas niet te kloppen. Eindstand gunnen ze elkaar het licht in de ogen niet, mag papa de kinderen niet meer zien, wordt de geldkraan dichtgedraaid omdat de één de ander niets gunt, of welke verdere ellende dan ook. “Wat kunnen sommige mensen elkaar toch een hoop ellende aan doen”, denk ik dan wel eens… Ik probeer zo professioneel te zijn dat ik er zelf niet mee blijf zitten, maar sommige verhalen zijn best heavy. Ik heb het meeste moeite met mensen die weten dat ze een relatie hebben met iemand die ze mishandelt, en die dan toch nog de keuze maken een kind op de wereld te zetten. Je weet wel, als een goedmakertje want als dat kindje er is, zal hij vast wel zie hoe leuk ze is als moeder en stoppen met slaan.  Arm kind, er wordt nogal een last op die babyschoudertjes gelegd en waarom? Omdat er gehoopt wordt dat hij zal veranderen, of dat ze dan in ieder geval de liefde van het kindje nog heeft. Wat een desillusie zal dat gaan worden, er zal in veel gevallen een gigantische strijd over het hoofdje van het kind gevoerd gaan worden. Mensen veranderen immers alleen maar omdat ze een ingrijpende situatie hebben meegemaakt of als er zelf van overtuigd zijn dat de verandering nodig is. Maar nooit, echt nooit omdat iemand anders dat van je verwacht, vraagt of eist.

De partner waarvan jij verwachtte dat je er oud mee zou worden vertrekt. Op dat moment ben je in de war. Je zit ineens met een heleboel vragen, je begrijpt het niet (of in sommige gevallen juist wel) en je hebt een periode van rouw. Je partner is er niet meer, plotseling is er een bord minder aan tafel en daar moet je aan wennen… Je wordt ertoe gedwongen om afscheid te nemen van het beeld wat jij had van deze partner/relatie. Dat is voor sommigen doodeng maar uiteindelijk ontkom je er niet aan. Je hebt het gevoel dat je leven volledig aan gruzelementen ligt. Daarnaast ben je ineens aangewezen op jezelf, kan het zijn dat je alleen opdraait voor de kinderen en ook dat kan best eng (en zeer zeker vermoeiend) zijn, want red je het wel in je eentje? Op dat moment krijg je te maken met je eigen emoties, kinderen die in de war zijn, een veranderde financiële situatie en sommige gevallen een verhuizing. Ga er maar aan staan, het valt allemaal niet mee. Het is heavy en veel, best veel. We hebben massaal geleerd te houden van anderen, maar waar het in feite om gaat is dat je door je relaties heen meer leert te houden van jezelf. Dat valt echt niet mee. Want, wat is dat dan, zelf-liefde? Zelfliefde betekent dat je leert dat je grenzen mag stellen bij wat je fijn vindt of niet. Zelf-liefde leert je dat je het genieten boven de schijn ‘zekerheden’ mag gaan stellen. Zelfliefde is absoluut niet hetzelfde als egoïsme. Je mag het jezelf toestaan dat je eerst voor jezelf zorgt want zo heb je anderen meer te geven…

Het zou zomaar kunnen dat ik last heb van een zwaar gevalletje van beroepsdeformatie, maar als het onderwerp over relaties gaat vind ik dit een behoorlijk turbulente tijd. De tijd van ’trouw tot in de dood’ lijkt bij een grote groep mensen verdwenen. Voor elkaar vechten wordt uiteindelijk vaak tegen en met elkaar vechten. Onze normen en waarden zijn sterk veranderd. Als het over relaties gaat denk ik echt dat we met zijn allen ons beeld mogen bijstellen naar een realistische versie. Misschien op een andere manier mogen gaan denken over partnerschap. Er wordt me regelmatig gevraagd of dit ‘de ware‘ is. De praktijk leert dat het ‘de Prins op het Witte Paard’ van het moment is. De feiten zijn allang statistisch bekend, toch blijven we massaal die roze bril dragen. Feit is; een relatie duurt zolang hij duurt. Langdurige garanties? Eerlijk, ik durf ze allang niet meer af te geven. In veel gevallen mis ik een goede basis. Vaak is er één die voor de ander wilt zorgen, zodat de relatie al ongelijkwaardig begint, de ander vleuggellam wordt en uiteindelijk zegt: ‘Hey, bedankt voor je zorg, het gaat weer goed met me, nu kan ik weer verder.’ Ook kom ik regelmatig tegen dat mensen heel erg lang in een relatie blijven hangen met een partner die twijfels heeft of hij/zij wel genoeg van de ander houdt. Hallo, als iemand aan de liefde voor jou twijfelt, verdien je dan niet veel beter dan dit geneuzel? Waarom doe jij dan zo je best hem maar van jou te laten houden? Houden van is er of het is er niet. Zit je in dit soort geneuzel? Denk na, trek je conclusies en ga in godsnaam verder met je eigen leven. Je gaat toch niet smeken of iemand je lief wilt vinden? Misschien is het ook een goed plan om eens goed te gaan communiceren met je partner i.p.v. tegen of helaas nog vaker over elkaar te praten. Misschien is het een nog beter plan om te genieten van wat er wel is, in plaats van de frustratie aan te gaan over wat er niet is… Ja, je hebt gelijk, dit is een compleet andere manier van omgaan met jezelf en met een relatie. Het is zeker niet gemakkelijk om op deze manier te denken – want zo zijn we niet opgevoed -, maar het is (denk ik) wel dé manier om niet ten onder te gaan aan je eigen verwachtingspatronen.

Fijne dag,

Liefs Yve